Twierdzenie, że komunikowanie jest formą działania, bardzo się już upowszechniło. Od kiedy Austin zauważył, że wypowiedzenie wyrażenia jest podjęciem działania, a nie jedynie zrelacjonowaniem czy opisaniem pewnego stanu rzeczy³, uwrażliwiło go to na fakt, iż używanie języka jest działalnością społeczną, przez którą jednostki ustanawiają i odnawiają stosunki między sobą. Lecz jeśli komunikowanie jest formą działania, to analiza komunikowania musi być, przynajmniej częściowo, oparta na analizie tego działania i to w jego społecznie skontekstualizowanym charakterze. Ani Austin, ani wielu późniejszych teoretyków zajmujących się aktami mowy nie dążyło do przesunięcia swojej argumentacji w tym kierunku; w związku z powyższym ich opis dotyczący aktów mowy był dosyć formalny i abstrakcyjny, zwłaszcza że pozbawiony został rzeczywis­tych okoliczności, w jakich ludzie używają języka w życiu codziennym. Obecnie obserwacje Austina możemy przyjąć wyłącznie przy założeniu, że odrzucimy jego pogląd i stworzymy społeczną teorię działania i rodzajów władzy o charakterze bardziej podstawowym, uwzględniając środki i instytucje, na których jest oparta.

Warto byłoby tu wyróżnić rodzaje form władzy. Powtarzając za Michaelem Mannem, wyodrębnię cztery główne jej typy, które nazwę „władzą gospodarczą”, „władzą polityczną”, „władzą przymusu” i „wła­dzą symboliczną”. Rozróżnienie takie ma przede wszystkim charakter analityczny. Obrazuje różne rodzaje działalności, w którą zazwyczaj angażują się ludzie, oraz różnorakie środki, z jakich czerpią, korzystając z władzy. W rzeczywistości jednak rodzaje te zazębiają się i wymieniają w bardzo skomplikowany sposób. Określona instytucja lub jej rodzaj może stworzyć podstawę do gromadzenia pewnego rodzaju środków i tym samym przywilej demonstrowania określonej formy władzy. Na przykład wielkie przedsiębiorstwa stwarzają możliwości gromadzenia dużej ilości środków materialnych, co stawia je na pozycji uprzywilejowa­nej, jeśli chodzi o posiadanie władzy gospodarczej. Instytucje tego typu będę opisywał jako „instytucje paradygmatyczne”. Lecz nawet one podejmują działalność różnego rodzaju i, co za tym idzie, korzystają z różnych środków i form władzy, mimo iż w dużej mierze są ukierunkowane na jedną z jej form.

Czwarty rodzaj władzy to władza kulturowa lub — jak kto woli — władza symboliczna. Wywodzi się ona z działalności zmierzającej do produkowania, przekazywania i odbierania form symbolicznych będą­cych nośnikami znaczenia. Działalność symboliczna jest podstawową cechą życia społecznego, na równi z działalnością produkcyjną, koor­dynacją pracy jednostek i przymusem. Jednostki ciągle angażują się w działania związane z wyrażaniem się za pomocą symboli oraz z interpretowaniem wypowiedzi innych; ciągle komunikują się i wymie­niają między sobą treści symboliczne. W tym działaniu jednostki korzystają z przeróżnych środków, które określiłbym jako „środki informacji i komunikowania”. Zaliczamy do nich środki techniczne, takie jak transport, umiejętności, kompetencje i wszelkie formy wiedzy, przekazywanie i odbiór informacji oraz treści symboliczne (to, co Bourdieu nazywa „kapitałem kulturowym”) bądź też prestiż i respekt należny niektórym instytucjom („kapitał symboliczny”).